İnsan Neden Zorlanır?

Bazen durup kendime şu soruyu soruyorum “Neden bu kadar zorlanıyorum?”Sen de soruyor musun aynı şeyi?Hayat neden bu kadar karmaşık geliyor?Neden bazı günler sanki bütün ağırlık omuzlarımıza yüklenmiş gibi hissediyoruz?İçinden çıkılmaz duygular, yarım kalan hayaller, hep ertelenen umutlar

İşte bu yazıyı yazmamın sebebi tam olarak bu Birlikte zorlanmanın, aslında yalnız olmadığımızın farkına varmanın, kalbimizi biraz olsun hafifletmenin zamanı geldi.

Zorlanmak, İnsan Olmanın Doğasında Var

Öncelikle şunu söyleyeyim zorlanmak bir zayıflık değil.Hatta tam tersine, insan olduğunun en güçlü göstergesi.

Çünkü hissediyoruz.Çünkü önemsiyoruz.Çünkü deniyoruz Ve bazen her şeye rağmen tekrar ayağa kalkıyoruz.

Zorlanmak, “hayattayım” demenin başka bir şekli.

Düşünsene, robot gibi hissetmeseydik, kırılmasaydık, etkilenmeseydik, hiç bir şeyin anlamı olur muydu?Sevmenin, umut etmenin, yeniden başlamanın değeri olur muydu sence?

İnsan Neden Zorlanır?

1. Beklentiler ve Gerçekler Çakıştığında

İçimizde bir “olması gerekenler” listesi var“Şöyle bir hayatım olmalı, böyle bir kariyerim olmalı, şu yaşta evlenmeliyim”Ama hayat o listeye pek sadık kalmıyor.

Ve o zaman başlıyoruz zorlanmaya.Çünkü iç dünyamızdaki resimle dış gerçeklik arasında uçurum oluşuyor.Bu da bizi sorgulamaya, yargılamaya, hatta kendimizle kavga etmeye itiyor.

2. Kalpten İsteyip de Elde Edemediklerimiz

Birini çok sevdin ama o seni görmedi.Bir hayalin vardı, çok çalıştın ama olmadı.İçinden “neden?” diye geçirdin kaç kere, değil mi?

İnsan, özellikle gönlünden geçirdiği şeyler olmayınca en çok orada zorlanıyor.Çünkü çaba harcadı.Çünkü inandı.Çünkü umut etti.Ve kırıldı

Ama bil ki her olmayış, aslında bizi koruyan görünmez bir duvar olabilir.Her gecikme, bir hazırlık sürecidir.Bazen en güzel şeyler, en çok zorlandığımız yerlerde filizlenir.

3. Kendini Anlamadığında

İtiraf edeyim zaman zaman ben bile kendi iç sesimi duyamaz hale geliyorum.Ne istediğimi bilmiyorum, ne hissettiğimi tanımlayamıyorum.

İşte bu da zorlanmanın büyük bir sebebi.Kendimizi anlamadığımızda, doğru kararlar almak da zorlaşıyor.Yoruluyoruz.Çünkü dışarıdaki herkesin sesine kulak verirken, en önemli sesi unutuyoruz kendi iç sesimizi.

4. Hayatta Her Şey Kontrolümüz Dışında Geliştiğinde

Hastalıklar, kayıplar, ekonomik zorluklar, adaletsizlikler Hayat her zaman kontrol edebileceğimiz bir alan değil.Ve kontrol edemediğimiz şeyler karşısında en büyük çaresizliği hissediyoruz.

Ama belki de en çok burada öğreniyoruz; teslimiyeti, sabrı, kabullenmeyi

Zorlanmanın İçinde Gizlenen Hazine

İnsan, zorlandığı yerlerde büyür.Bir tohumun filizlenmeden önce toprağı yarması gibi Bir kelebeğin kanat açmadan önce kozasıyla savaşması gibi Biz de içimizde bir şeyleri aşmadan, o “yeni bizi” doğuramıyoruz.

Şunu unutma Zorlandığın yerde sadece yıpranmıyorsun.Aynı zamanda şekilleniyorsun.O an fark etmesen bile, içten içe güçleniyorsun.

Belki gözyaşlarıyla büyüyorsun, belki sessizce, kimse fark etmeden Ama yine de büyüyorsun.Ve bu, inan bana, çok kıymetli bir şey.

Zorlandığında Ne Yapmalı?

1. Kendine Alan Aç

Her şeyi çözmek zorunda değilsin.Her şeyle baş etmek zorunda da değilsin.Zorlanıyorsan, bu senin insani bir ihtiyaç içinde olduğunu gösterir: dinlenmeye, hissetmeye, kabullenmeye

Kendine bu alanı tanı.Yargılamadan.Eleştirmeden.Sadece “olduğun gibi” kalabildiğin bir zaman yarat.

2. Duygularına İzin Ver

Üzgünsen üzgünsün.Yorgunsan yorgunsun.Kırıldıysan, parçalandıysan, hayal kırıklığı yaşadıysan hepsi kabul.

Bize öğretilen o “güçlü durmak” kalıbı yüzünden, bazen zorlandığımızı bile kendimize itiraf edemiyoruz.Ama gerçek güç, duygularını bastırmakta değil; onları anlamakta saklı.

3. Yardım İstemekten Çekinme

“Ben hallederim” cümlesi hepimizin ağzında Ama her zaman halletmek zorunda değilsin.Bir dostunla konuşmak, bir uzmana danışmak, bir kitap okumak bile seni hafifletebilir.

Unutma insan, insana iyi gelir.

Zorlanmanın Ardından Gelen Sessiz Güç

Biliyor musun, ben en çok zorlandığım dönemlerden sonra değiştim.O günlerde gözyaşı döktüğüm şeyler, bugün kalemimden dökülen ilham oldu.Sana bu satırları yazıyorsam, içimden geçip giden fırtınalar sayesinde

Belki sen de şu an böyle bir dönemdesin.Yorulmuş, yıpranmış, hatta umudunu yitirmiş hissediyorsun.Ama geçecek.Gerçekten geçecek.

O yüzden kendine güven.İçindeki o güçlü kadına, ya da yorgun ama savaşmayı bırakmayan insana…Çünkü zorlanmak, geçici bir misafir.Sen ise o evin asıl sahibi gibisin.

Sözüm Sana…

Zorlanıyorsan, bu senin kötü biri olduğunu göstermez.Bu hayatı doğru yaşamadığını da göstermez.Sadece, insan olduğunu gösterir.

Ve insan olmak, zaman zaman acıyı da, belirsizliği de, yalnızlığı da içerir.Ama aynı zamanda umut etmeyi, tekrar ayağa kalkmayı, yeniden başlamayı da

Kalbinin sesini duyduğun, kendi hikâyene şefkatle baktığın bir hayat diliyorum sana.Zorlandığında bu satırları hatırla “Zorlanıyorum, çünkü yaşıyorum Ve hâlâ buradayım.”

Sevgilerle,