İçimdeki Kadın

Uzun yıllar fark etmedim aslında İçimde bir kadın vardı.Sessiz, derin, sabırlı ama bazen de çığlık çığlığa Sustukça büyüyen, büyüdükçe güçlenen Ben kendimi ararken, o hep oradaydı Bakmamı, duymamı, görmemi bekliyordu.

O Kadın Kimdi?

O kadın, benliğimin en öz haliydi.Ruhumun çıplak sesi Ne başkalarının görmek istediği, ne toplumun biçtiği rolSadece benim özüm, içimde taşıdığım gerçek kadın.Kırılmıştı, yıpranmıştı ama dimdik ayaktaydı.Çünkü her acıdan bir ders, her yalnızlıktan bir güç almayı bilmişti.

Yıllarca bastırdım onu.“Sesini çıkarma” dedim.“Uysal ol, sessiz ol, herkes seni sevsin” dedim.Ama içimdeki kadın, öylece susmadı.Gözyaşı oldu, düştü.Yazı oldu, döküldü.Gece oldu, içime aktı.

İçimdeki Kadın, Savaşçıydı

O kadın bazen çok yalnızdı.Bir odanın köşesinde dizlerini karnına çekip ağladığında, kimse görmedi.Ama ben oradaydım.O kadının çırpınışlarına tanıktım.Çünkü o bendim.

Yalnız kaldığında bile dimdik yürüdü.Bir başına çocuk büyüttü.Ekmek parası için gece gündüz çalıştı.Kırıldığında bile yüzünü silip gülmeye devam etti.Çünkü güçlü olmak zorundaydı.Zorunda olduğu için değil, yüreğiyle seçtiği için

İçimdeki kadın, kırılgan değildi sadece O bir fırtınaydı.Sevdi mi derinden severdi.Korktu mu içine kapanırdı ama asla vazgeçmezdi.Düştü mü ağlamazdı belki ama içi yangın yeriydi.Ve en önemlisi her seferinde yeniden doğmayı biliyordu.

Kadın Olmak Yorucu Bazen

Toplumun yüklediği tüm roller sırtımdayken,bir yandan “iyi anne” ol,bir yandan “çalışkan kadın” ol,bir yandan “bakımlı eş” ol Bunların arasında ben kimdim?İçimdeki o gerçek kadın neredeydi?

İşte bu sorularla yüzleştiğimde başladı yolculuğum.Kendimi aramakla İçimdeki o saf kadını yeniden duyabilmekle Ne istiyor, neye özlem duyuyor, neyi affedemiyor, neyi hak ediyor?

Bunu sordum kendime.İlk cevap ağlayarak geldi.Sonra derin bir sessizlik Ve ardından içten bir itiraf“Ben sadece sevilmek, duyulmak, görülmek istiyorum.”

İçimdeki Kadını Gördüğüm Gün

Bir sabah aynaya baktım.Göz altlarım mor, saçım dağınık Ama o kadını gördüm gözlerimde Yorgundu, ama yılmamıştı Üzgündü, ama umudunu yitirmemişti.Ve o an anladım Ben o kadını sevmeden kimse beni sevemezdi.

O yüzden kendime sarıldım.Geçmişimi, hatalarımı, tökezlemelerimi kabul ettim.Kendime kızmadan, utanmadan, “neden böyle oldum” demeden Çünkü ben oldum Tüm kırıklarımla, tüm çabalarımla,ben büyüdüm.Hem de en zor yollarla.

İçimdeki Kadın Affetti

Affetmek kolay değil, bunu hepimiz biliyoruz.Ama içimdeki kadın, affetti.Beni değersiz hissettirenleri,sevgisini eksik bırakanları,beni görmeyenleri

Çünkü affetmek, onların haklı olduğunu kabul etmek değil Kendi ruhuma, “sen bunu daha fazla taşımamalısın” demekti.Ben bu cümleyi kendime kurduğum gün, hafifledim.

İçimdeki kadın, gücünü kırgınlıklardan değil, sevgiden aldı.Kendine olan sevgiden Ve o gün kendime bir söz verdim “Bir daha kimsenin sevgisine göre kendimi tanımlamayacağım.”

İçimdeki Kadın Artık Konuşuyor

Artık susmuyor.İstediğinde “hayır” diyebiliyor.Sevmediği ortamlarda bulunmuyor.Yorulduğunda dinleniyor Ağlamak istediğinde ağlıyor.Kendine zaman ayırıyor.

Çünkü o kadın artık biliyor ki Kendine saygı, hayatta en büyük duruştur.Ve bir kadın kendine sahip çıkınca, dünya bile eğilir önünde

İçimdeki Kadın Başkalarına da Umut Olsun İstiyor

Ben yalnız olmadığımı biliyorum.Bu yazıyı okuyan sen de içindeki kadını belki susturuyorsun Belki o da seninle konuşmak istiyo “Ben buradayım” demek istiyor Sadece duyulmak, anlaşılmak istiyor.

Sana da söylemek istiyorum İçindeki kadın, senin en kıymetli parçan Ona kulak ver Ona izin ver.Kırılmış olabilir, yorgun olabilir Ama inatla seni sen yapan güç onda saklı.

Onu bastırma Onu başkalarının sevgisine göre biçimlendirme Senin özün, başlı başına bir mucize.

Ve Son Olarak…

İçimdeki kadın hâlâ yolculukta Hâlâ öğreniyor, hâlâ gelişiyor, hâlâ iyileşiyor Ama bir farkla Artık kendisini seviyor.

Ve bu sevgiyi taşıyarak, başkalarına da alan açıyor Çünkü biliyor ki Bir kadın kendini sevdikçe dünya daha yaşanabilir bir yer olur.