Yol Olana Işık Olurum

Biliyor musun, ben hep yürüyenleri sevdim.Yani öyle sadece adım atanları değil Yüreğini sürüyenleri, cesaretiyle yol açanları, elinde bir pusula olmasa bile “ben gidiyorum” diyebilenleri Ve işte ben de o yüzden, yol olana ışık olurum.

Hayat bana zor yollar sundu.Çakıllı patikalar, karanlık sokaklar, dönüp dolaşıp başa sardığım labirentler Ama fark ettim ki her yol bir şey öğretiyor.Kimisi sabrı, kimisi affetmeyi, kimisi vazgeçmemeyi Ben bu yüzden yolda olan her kalbe saygı duyuyorum.Çünkü yürüyen yürekler, en çok ışığı hak ediyor.

Ben kendimi bir lamba gibi görüyorum bazen.Yani öyle dev bir fener değil belki, ama minicik bir mum ışığı Birinin gecesine sızabilirim, belki birinin gözyaşına eşlik edebilirim.Ama biliyorum ki, samimiyetle yanarsam Karanlık ne kadar yoğun olursa olsun, birine mutlaka yol olurum.

Yol dediğimiz şey aslında insanın içidir.Dışarıdan uzun, dikenli, yorucu görünse de Asıl yürüyüş kalpte başlar.İnsan bazen yerinden kıpırdamadan, geceler boyunca yürür.Bir kararın ucunda, bir kırılmanın dibinde, bir umudun gerisinde yürür de yürür.Ben de öyle zamanlarımda hep bir ışık aradım.Bir söz, bir dokunuş, bir bakış Biri bana “devam et” desin istedim.

Ve sonra fark ettim ki Belki de ben, başkasının aradığı o "devam et" sesiyim.Belki ben, biri yere düştüğünde “kalkabilirsin” diyen sesim.İşte o günden sonra karar verdimYol olana ışık olacağım.

Bu bir misyon gibi değil.Bu bir iyilik gösterisi de değil.Sadece kalbimin içindeki vicdanın fısıltısı.Bir gün biri bana “senin sözlerin bana iyi geldi” dediğinde, içim bir anda ısındı.Meğer birinin yolunu aydınlatmak, kendi içindeki karanlığı da hafifletiyormuş.

Bir anne çocuğuna gece lambası yakar ya Ben de kendime bunu görev bildim.Kim gecedeyse, kim sessiz ağlıyorsa, kim “dayanamam” diyorsa İşte orada ben olayım istiyorum.Bir yazıyla, bir cümleyle, bir içtenlikle

Çünkü biliyorum ki İnsan, insana çok şey olur.Yol olur, durak olur, bazen engel olur.Ama ben seçtim tarafımı.Ben “ışık olanlardan” olmak istedim.Ne parlayan bir yıldız, ne göz alan bir projektör Sadece bir mum gibi Yanayım, ısıtayım, aydınlatayım Gerekirse kendim eriyeyim ama karşımda biri yolunu bulsun.

Bak, dünya zaten çok kalabalık.Ama kaç kişi gerçekten yolda yürüyene destek oluyor?Kaç kişi “Ben buradayım, üşüyorsan paylaşalım” diyebiliyor?Kaç kişi sen düşerken bekleyip seni kaldırmayı seçiyor?İşte ben o "kaç kişiden biri" olmak istedim.

Kimi zaman bir mesajla,Kimi zaman bir el yazısıyla,Bazen sadece sessizce dinleyerek Ama hep, hep kalpten.

Ben öyle büyük laflar etmeyi sevmem.Ama şunu çok net söyleyebilirim Eğer biri “ben artık dayanamıyorum” diyorsa,Ben ona “birlikte yürürüz” demek isterim.Çünkü biliyorum bazen ışık olmak sadece bir eşlik etmektir.

Bana “neden uğraşıyorsun, herkes kendi yoluna” diyenler oldu.Ama bilmedikleri bir şey vardı:Ben sadece kendi yolumu yürürken,Yanımdan geçenlere de bir parça ışık bırakmak istedim.Karanlıklarını dağıtamam belki amaen azından yönlerini kaybetmesinler istedim.

Hayat, yola çıkanlara çok şey sunar:Engel, sınav, acı, yalnızlık Ama bazen bir kişi yeter,Yolun en zifiri anındaElini uzatıp “buradayım” diyebilecek bir kişi

Ve ben olmak istiyorum o kişi.Belki bu yazı okuyan sensin Belki bir gün çok yorulursun,Belki hiçbir şey anlatmadan sessizce içini dökmek istersin.İşte o an,Unutma bu yazıyı Ben buradayım.

Yolun dikenliyse,Kalbin ağrıyorsa,İnandığın şeyler alay konusu olmuşsa Unutma ki, bir yerlerde seni anlayan biri var.Ve belki de o kişi,Şu anda bu satırları yazan biri.

Yol olmak büyük bir sorumluluk.Ama ben bu yükü seviyorum.Çünkü başkasının yükünü hafifletmek,İnsanı en çok hafifleten şey.

O yüzden diyorum ya hep Yol olana ışık olurum.Sen de olur musun?Birlikte yanar mıyız karanlığa karşı?Belki eriyerek ama umutla,Belki sessizce ama inançla

Yeter ki bir kişi bile yolunu kaybetmesin.Yeter ki bir kişi bile “ben yalnızım” demesin.Ve yeter ki biz, bu dünyaya birazcık ışık katabilelim.